ХОРСОЛ

Идээ бээр садарна
Ихээ муухай үнэртэнэ
Ийм муухай бузарыг өөрсдөөн бид тарьнам
Бие биенээ хэмлэнэ
Битүү хүтүүхэн мэрнэ
Oрчлонд оноосон нас дэндүү богиныг үл мэднэ
Одот шөнийн доор хундага тулган биесээ муулна
Агаар хүртэл өмхийгөөр дүүрчихсэн мэт
Архичид,хэрүүл,хов жив
Энэ бол бидний зураг...

Тамлалт,хэмлэлт тасралтгүй хөвөрнө

Тарни маань,ерөөл харин бараг үгүй ээ

Олдсон бие дэндүү хэврэгийг

Огоорч мэдрэгсэд бараг үгүй ээ

Дэлгэсэн тэрлэгний зангидсан сампингаас ч илүү

Дэндүү муухай үгсээр биесээн бид ороолгоном

Ариун ганц бурхан нь өөрөө ганцаар заларчихсан мэт

Архичин,банзал,завхай гэж биесээн цоллоно

Гагц өөрөө л гэрэлт бүрэлбаа мэт

Гайхширч муулсан ховын бүрээг тэд өдөржин шөнөжин үлээнэ

Үргэлж тэд өлсөнө

Үйл зүйлийн ховоор

Зүүсгэл чимэг болгодогийн болов уу ?

Зүс нь тэр хирээр залууждагийн болов уу?

Хийдэг ажлыг нь муулна

Хийх ажилгүй бол зүхнэ

Хараал хов живээр хооллогсод

Хахаж үхэхээ мэддэггүйн болов уу?

Сүүдрээсээн хүртэл эмээнэ

Сүрчигнийхээ  үнэрээс ч эмээнэ

Сайн байна уу гэхээс эмээнэ

Сайн явахаасаа эмээнэ

Саар явахаасаа бас эмээнэ

Айдас хүйдэс алсын манан мэт дагана

Аль үедээ хийчихсэн Хөх Монголчуудын лай юм бэ?

Хичнээн зуун өнгөрлөө ч

Хэзээ ч нэгддэггүй ард түмэн бэ бид

Тамын тогооны үлгэртээ

Тамтаггүй юунд ингэтэл дурлана вэ?

Өвдөж зовсон нэгнээ

Өргөж дэмнэхийн оронд

Өшигчих хүн хаана байна гэж

Өнгөлзөж тэд бусдын улыг шагайна

Өглөөн нар гийжээ,өнгийн цэцгэс дэлгэрчээ

Өчнөөн сайхан газар бид олуулаа биш ч,цөөхүүл биш ээ

Цацсан бузар хэлний чинь тоогоор

Цагаан сүү өргөж хурайлая

Шидсэн чулуу бүгдийн чинь тоогоор

Тэнгэр тэднийг өршөө гэж ёрөөе.